Suwaczek z babyboom.pl

o nas, o mnie...

w mazurskiej krainie mieszkam od grudnia 2011 roku. przyjechałam tu z warszawy. oboje mieliśmy dość miasta. potrzebowaliśmy odpoczynku po pracowitym życiu... nie sądziłam, że tak pokocham ten skrawek polski...
jest piękny jak marzenie....


witam:)

moi mili....
od zawsze, czyli odkąd wiele lat temu założyłam bloga - nie używam dużych liter. ani w nazwach, ani w imionach czy nazwiskach. ci, co mnie znają od lat - wiedzą o tym. tych, z którymi się dopiero poznajemy - po prostu uprzedzam.
to nie brak szacunku, to sposób pisania:)

.....................
i jeszcze:
nie komentuję wpisów anonimowych, tylko je kasuję.
kultura nakazuje, żeby się przedstawić w jakiś sposób.
przecież nie jest trudno wpisać imię lub nick.

a to wy...

paczę na was.....

paczę na was.....

wtorek, 27 listopada 2012

jeden moment....

warszawskie wspomnienia.


stała na brzegu chodnika przy przejściu dla pieszych.
"zawsze na tym rondzie samochody tak pędzą ", pomyślała. "wszystkim się spieszy, wiadomo, ale dlaczego taka ogromna prędkość?. w dodatku pogoda brzydka. pada śnieg, jest ciemno. no tak, przecież jest styczeń, ludzie wracają z pracy, każdy ma jeszcze coś do załatwienia. płatki śniegu w świetle zapalonych lamp wirują i opadają cichutko....
jakie tam cichutko, przy tym hałasie nikt by niczego nie usłyszał" - uśmiechnęła się do siebie.
wpatrywała się w sygnalizator świetlny, zaraz będzie zielone...
"ciekawe dlaczego po mojej stronie ulicy stoi tak wiele osób, a po drugiej stronie tylko ta kobieta? jedzie w przeciwnym kierunku i nie będzie musiała stać w korkach. ta to ma szczęście, pusty autobus ją czeka i spokojna jazda.....
no, ale ja też mam już blisko do ciepłego domku. jeszcze trzy przystanki".
nie pamiętała co było najpierw: czy usłyszała huk malucha walącego w sygnalizator i odbijającego się od niego, czy zobaczyła tamtą kobietę wylatującą w powietrze i spadającą jak szmaciana lalka jakieś dwa metry od niej. w następnym momencie maluch w sposób niekontrolowany przejechał obok niej, staranował jakieś słupki, wyrwał metalowe drzwi parkingu i  zatrzymał się na parkujących samochodach. a może to wszystko działo się jednocześnie, tylko jej umysł rejestrował to jakoś dziwnie: najpierw w mgnieniu oka, potem na zwolnionych obrotach.
ile czasu to trwało? pewnie moment...
z rozbitego samochodu wybiegło czterech młodych, dobrze zbudowanych byczków. najstarszy miał może ze dwadzieścia lat...
stała jak wmurowana. słyszała ludzkie krzyki, ktoś wrzeszczał w ile sił w płucach....kobieta? mężczyzna?. nie potrafiła odróżnić. słyszała tylko ten wibrujący dźwięk...
drżącymi rękoma wyjęła z torebki komórkę i zadzwoniła najpierw na pogotowie, potem na policję.
-wypadek, tu i tu, kobieta potrącona przez samochód, leży bez ruchu w pobliżu krawężnika. proszę, przyjedźcie szybko!- ona też krzyczała w słuchawkę.
przekrzykiwała  ludzi i samochody.

- jestem lekarzem, odsuńcie się, luuuuudzie, odsuńcie się na litość boską!!! - ktoś wołał...


samochody zwalniały, okrążały leżącą, a potem pędziły dalej. ile gazu pod nogą....ile pozwoli licznik....jakby nic się nie wydarzyło....to nie dotyczyło przecież ich, ktoś obcy tam leżał...
ona nie mogła się ruszyć z miejsca. nogi miała jak przykute betonem do chodnika. patrzyła na leżącą, dziwnie wygiętą kobietę i nie zrobiła żadnego ruchu...
- pani pożyczy komórki- usłyszała.
obejrzała się. to jeden z tych młodych ludzi z malucha.
bezmyślnie podała mu komórkę. nie myślała, a może za dużo miała myśli i nie umiała ich uładzić?
- tato, miałem wypadek. przyjedź natychmiast. zaraz tu policja będzie. tato!!!
przejechałem kobietę! nie, nie wiem czy żyje, nie rusza się, nie wiem nic, boję się zapytać. tato, błagam, tato! k.rwa mać, tato, przyjedź!
"taki młody człowiek" - pomyślała. -  "gdzie tak pędził z kolegami? dokąd się spieszył? czy był trzeźwy? a jego rodzice"....
"a co mnie to obchodzi", potrząsnęła głową. "pędził jak idiota, ściął zakręt i wpadł na stojącą kobietę. przeleciała na drugą stronę ulicy, leży bez ruchu. boże drogi, jak mi jej szkoda....młoda dziewczyna, a zresztą co za różnica ile ma lat?
może nic jej nie będzie, może tylko się uderzyła i dlatego się nie rusza?
zaraz będzie pogotowie, o! już jest!"

lekarz, który udzielał pierwszej pomocy coś mówi do tego z karetki, kiwają głowami, podają sobie ręce.
nosze. tak! bardzo delikatnie ją kładą i przenoszą do karetki, ale nie odjeżdżają. dlaczego?
"boże, gdybym tak mogła ruszyć nogami, pomyślała. podeszłabym i zapytała. może by mi powiedzieli?
nic z tego, stoję w miejscu, nikogo już nie ma a ja stoję tak już, sama nie wiem ile czasu. dlaczego moje nogi nie mogą ruszyć się z miejsca?"
karetka odjechała. policja zabezpiecza ślady, przesłuchuje chłopaków.
" o, przyjechał ojciec. to dobrze" - pomyślała. wszyscy nerwowo zaciągają się papierosami...coś do siebie mówią. ojciec gestykuluje, chłopak krzyczy, płacze, wyciera łzy rękawem...
- dobrze, że żyje - powiedział policjant. słyszała te słowa....już gdzieś je słyszała. jakieś dziwne myśli przemykały jej przez głowę. takie błyskawiczne, przelotne, nie do poukładania. uciekały szybko, zanim je zdążyła uchwycić. coś ze sobą niosły, czy zupełnie nic?
nikogo już nie ma. kolejni przechodnie przekraczają pasy i idą gdzieś tam, przed siebie....
ona stoi nadal....
ktoś coś mówi...gdzie ja to słyszałam, kto mówił te słowa: "czy pani mnie słyszy? słyszy mnie pani?"
- czy pani mnie słyszy? - młoda, ładna policjantka stoi obok niej - czy pani tu jest od początku? czy widziała pani ten wypadek? nie odeszła pani jeszcze? czy coś się stało? hallo, proszę pani, proszę się odezwać. nic pani nie jest? czy pani mnie słyszy?
- widziałam - odpowiedziała.
-czy złoży pani zeznanie? teraz? a może dam pani telefon i adres?
 - tak, złożę - powiedziała.
przeprowadzę panią na drugą stronę, dobrze? idzie pani do autobusu? pójdę z panią, ok?- policjantka ujęła ją pod rękę i doprowadziła do przystanku.
- dziękuję pani - powiedziała cicho.
i wtedy sobie przypomniała.
dokładnie rok temu, kilka przecznic dalej to ona tak leżała na ulicy.
w brei śnieżnej, w ciemnościach. blisko przystanku. tylko ludzi nie było. to było rano, około 6-tej.szła do pracy.
skulona, złamana, bezradna...nie czuła bólu....nic nie czuła.
przed momentem poczuła, że została wyrzucona do góry....wysoko.....
w jej głowie rozbłysły światła tak  piękne jak sztuczne ognie. tyle barw...cudowny widok. ale nie opadały w dół, tylko biegły do góry układając się w barwne pąki tysięcy kwiatów. przepięknych kwiatów, takich kolorowych...
spadając zdążyła pomyśleć :
"czy to jest śmierć?" ...piękna....
bez strachu i bez żadnych emocji. bez bólu. bez świadomości.
wystarczył jeden moment....

c.d.n.

przepraszam, że nie odpowiedziałam na komentarze. ale właściwie co ja mogłam jeszcze napisać?

14 komentarzy:

  1. wiesz. kiedyś wracaliśmy wieczorem z Mazur i na takim ciemnym przejściu dla pieszych widziałam wypadek, tzn. miejsce po wypadku, stojący samochód, policja, rozrzucone na przejściu zakupy, karetki już nie było. Strasznie mi to utkwiło w pamięci, wystarczy moment....

    OdpowiedzUsuń
  2. prawie jak o mnie - pędzący z naprzeciwka samochód ściął zakręt i uderzył w bok naszego, chłopakom w tamtym aucie nic się nie stało, dzwonili po tatę, tata przyjechał i wszystko załatwił, kierowca dostał 300 zł mandatu a ja się leczyłam rok, koleżanka dłużej.

    OdpowiedzUsuń
  3. Przypomniałaś mi straszny wypadek tuż przy mojej furtce.Wrosłam w ziemię, byłam bezpośrednim świadkiem. Sprawcą był młodziutki chłopak a ofiarą żona kierowcy malucha.Młodzieniec jechał bardzo szybko,wypadł z pasa i wjechał na przeciwny. Doszło do zderzenia czołowego z prawidłowo jadącym maluchem. Zadzwoniłam na pogotowie, ktoś powiadomił policję.Kobieta zmarła w karetce. Sama zgłosiłam się do policjanta żeby złożyć zeznanie. Nie był zainteresowany. Po paru miesiącach zgłosił się do mnie mąż ofiary. Okazało się, że chłopak był synem znanego lekarza.Podobno był "chory" i miał ograniczoną zdolność percepcji. Śledztwo umorzono. Nie wezwano mnie na świadka. I tak zamiast wesela na które ofiara i jej mąż rozwozili zaproszenia, był pogrzeb.Szkoda słów. Serdeczności Ewo.

    OdpowiedzUsuń
  4. No i co tu napisać. To tragiczne i tyle. Za dużo brawury, za dużo głupoty, za dużo bezmyślności. Za to za mało rozwagi i wyobraźni.
    gorąco pozdrawiam.

    OdpowiedzUsuń
  5. No tak , wszystkim się spieszy,
    po co na co dokąd ??

    OdpowiedzUsuń
  6. Przypomina mi się straszny wypadek w wigilię św Marcina.U nas w Pyrkowie. Młode małżeństwo z Świnoujścia chcieli spróbować naszych osławionych rogali . Ona w sklepie, on stał na chodniku. Wjechał w niego rozpędzony samochód Przy okazji zabił też kobietę. Kara była nikczemnie niska...

    OdpowiedzUsuń
  7. Przerażające. Nie ma nic gorszego niż taki młody byczek za kierownicą, który myśli, że jest mistrzem szos. Nie zapomnę jak taki mądry inaczej wjechał kiedyś na przejście na zielonym pędząc ze 100 na godzinę. Zaraz przy moim bloku. Cud, że nikogo nie przejechał, że ludzie nie weszli na przejście.

    OdpowiedzUsuń
  8. Kochanie, tak właśnie zginą mój syn.

    OdpowiedzUsuń
  9. Ja jak słyszę o wypadku, też nogi wrastają mi w ziemię. Dwanaście lat temu
    mieliśmy z mężem wypadek. Dano nam wtedy drugie życie, ale strach pozostanie na zawsze. Pewnie dobrze ustawiony rodzic i tym razem załatwi sprawę jak trzeba. Uściski.

    OdpowiedzUsuń
  10. Nigdy nie widziałam takiej sytuacji i mam nadzieję, że nie doświadczę.. mój tato kiedyś brał udział w wypadku, gdzie pijak jadący przed nim wjechał w 2 dziewczynki, które wracały z dyskoteki.. przeżywał bardzo długo..

    OdpowiedzUsuń
  11. Ewuniu, każdy wypadek jest tragiczny, tak bym chciał wszystkie te wypadki cofnąć... Pozdrawiam Cię serdecznie

    OdpowiedzUsuń
  12. Ewa bardzo wzruszające wspomnienie .Trauma pozostaje przeważnie na zawsze.

    życie jest ulotne i nie wiadomo jakie będzie jutro , jaka będzie następna sekunda i minuta

    pozdrawiam wieczorowo

    OdpowiedzUsuń
  13. Takie wydarzenia wytracają człowieka na wiele lat. Każdy podobny przypadek tworzy w pamięci obrazy z przeszłości. Pozdrawiam ciepło.

    OdpowiedzUsuń
  14. Oj, straszny taki wypadek... Nie chciałbym być świadkiem. To pozostaje na długo w pamięci, współczuje...

    OdpowiedzUsuń

miło mi powitać na moim blogu każdego kto czyta i ogląda to co piszę, i fotografuję.