skubi....

było o kotach, teraz będzie o psie.

całe życie uwielbiałam psy, sama je miałam, albo miały i mają moje dzieci.

ale historia skubiego jest dość skomplikowana i mimo, że go lubię, to mamy do siebie bardzo dziwny stosunek:

on mnie lekceważy a ja udaję, że tego nie widzę.

no, chyba, że nie ma pracusia w pobliżu i pies nie ma wyjścia - musi zrobić to co mu każę - najczęściej chodzi o wejście do klatki.

skubi to pies, który po prawie trzech latach pobytu w schronisku znalazł przystań u violetki i sławka, poprzednich właścicieli naszego domu.

niestety, kiedy wyprowadzali się, nie mogli go wziąć, bo ich nowy dom nie był gotowy - zamieszkali w dwupokojowym mieszkaniu rodziców. 

czyli: rodzice violetki, jej mąż i dwoje dzieci.

szkoda nam było psiaka, który zresztą jest uroczy i pełen radości i zgodziliśmy się nim zaopiekować.
tym bardziej, że kupując dom postanowiliśmy, że weźmiemy ze schroniska jakieś potrzebujące miłości psisko i kocisko.

no dobra, zostawili nam skubiego a my nie mieliśmy pojęcia jakiego szatana bierzemy sobie na głowę....

skubi przez całe swoje życie mieszkał w klatce.

nie było mowy o wybieganiu się, bo z klatki wychodził raz w tygodniu na 15 minut.
jego opiekunowie nie tolerowali biegającego po podwórku psa...

postanowiliśmy to zmienić i pies całymi dniami przebywał na swobodzie.

problem polegał i nadal polega na tym, że jedyną komendą jaką psiak rozumie i wykonuje jest....daj łapę.

przez trzy lata pobytu poza schroniskiem nie nauczono go zupełnie niczego...
violetka i sławek nie widzieli potrzeby uczenia psa czegokolwiek...

a my? sześcioletni pies nie jest skory do nauki zwłaszcza jeśli ma do obwąchania całe podwórko i do zakopania na zapas kości z miski.
żeby nie było - próbowaliśmy. tyle tylko, że pies dokładnie wszystko olewał i robił swoje.
jego ulubionym sposobem na okazywanie czułości było skakanie na klatkę piersiową.
a ja po operacji, z rozciętym mostkiem ...unikałam go jak mogłam.
może uznał, że w mojej obecności to on rządzi?
a ja nie takie psy uczyłam posłuszeństwa.
ale to było kiedyś, zdrowa byłam...

mało tego, skubi kilka razy wydostał się nam poza ogrodzenie i blady strach padł na nasze buźki, bo wiedzieliśmy od sąsiadów, że psina dusi kury w ilościach hurtowych, również koty, których nienawidzi bo tak już ma.
podobno poprzednio bywały na niego skargi, tyle, że nikt nas nie uprzedził...

a jak mi wiosną wyleciały w powietrze świeżo posiane i posadzone kwiaty na rabatkach, to prawie się popłakałam.

zupełnie jak wtedy, kiedy pierwszy raz witając się ze mną skoczył mi łapami na jeszcze nie zrośniętą klatkę piersiową.
a ja się nie spodziewałam tego...

z kotami miał już kilka krwawych przepraw, ale to go nie nauczyło rozumu...
kilka małych kociaków wyrwałam mu dosłownie z pyska.
inne same dały sobie radę, ale ile mnie to zdrowia kosztowało!

poza tym godzinami potrafi szczekać....na nic.

wiat wieje, motyl leci albo mucha, listek lata, gałęzie szumią - zawsze jest powód do szczekania.

nigdy nie wiadomo czy pies szczeka, bo coś się dzieje, czy ma akurat fanaberyjne godziny.

dobrze, że psy sąsiadów lepiej pilnują naszego podwórka niż skubi.
kilka nocy temu, szczekał od 24 do 2 . prawdopodobnie żaba mu weszła pod budę...
on szczekał, nie dał się uspokoić i nie spaliśmy my ani nasi sąsiedzi...

violetka i sławek porządkują już teren wokół nowego domu i budują klatkę dla psa, coby po całym podwórku nie latał.
tyle tylko, ze byłam tam wczoraj i nie widziałam nic co by mogło wskazywać na to, że zabiorą psa.
wkurzam się powoli, bo nie lubię niesłowności.
każdy ma jakieś plany a przecież nie musieliśmy godzić się na pilnowanie psiaka.
właściciele skubiego zdaje się mają to w nosie.

sławek może nie tyle, ale violetka i ich syn, damian bardzo tęsknią do skubiego. widać to po ich oczach, kiedy wpadają na trochę.

a pies?

po ich odejściu siedzi i patrzy przed siebie, w stronę w którą pojechał ich samochód.

wiem, że oni powinni być razem, choć nie będzie miał takiej swobody jak u nas.

to oni są jego przyjaciółmi a on ich szczerze po psiemu kocha.

acha - to jest jedyny pies z dredami jakiego kiedykolwiek widziałam.
całe życie marzyło mi się, że mam psa, mam kota i te sierściuchy kochają się nawzajem.
ale ten numer to nie ze skubim.

i nie chodzi o to, ze jestem wredna baba, co się zaparła, że tego psa nie chce.
ja jestem potrzebna psu,  który potrzebuje miłości, który polubi koty i będzie żył  w zgodzie z innymi zwierzętami.
takiego, którego nie będę zamykała do klatki.
nienawidzę tego.
ale ze skubim się nie da. orze ziemię z szybkością kombajnu, niekoniecznie tam, gdzie potrzeba.
a ani pracuś, ani ja nie mamy czasu cały dzień biegać za psem i patrzeć co akurat nabroił.