tofi, tofi, tofi...

kiedy przedstawiałam dokarmiane koty, napisałam, ze tofinka to niekończąca się historia....

i tak jest.

dlatego opowiem wam naszą, tofinki i moją historię.

jakiś miesiąc po tym, kiedy zaczęliśmy dokarmiać koty sąsiadów, w środku dnia usłyszałam przeraźliwy wrzask, pisk i nie wiadomo jeszcze jakie dźwięki.

zdziwiłam się, bo nigdy nie zdarzyło się, żeby na nasze podwórko wszedł kot kiedy pies biegał luzem.

wszystkie koty wiedziały, że ten pies to bandyta i chętnie by się kotami odżywiał.

ja jeszcze nie bardzo dobrze chodziłam po operacji, ale scena jaką zobaczyłam dała mi taką adrenalinę, że pokonałam kilka stopni ganku, wrzeszcząc do pracusia o pomoc.

pies stał na środku podwórka i machał głową, a wokół jego głowy majtał się kot.

nie pomagało: puść, zostaw i inne mniej cenzuralne słowa. kot latał psu dookoła łba.

niewiele myśląc złapałam psa za obrożę, on się szarpał a ja z bólu miałam gwiazdy w oczach.

w tym momencie kot dziwnym sposobem poleciał pod tuje i tam został. 

psa przejął ode mnie pracuś a ja powlokłam się do kota.

tyle tylko, że pies jakimś cudem wyszarpnął się i też pognał do kota.

ja byłam szybsza, złapałam kota, nie mając pojęcia czy żyje i co z nim jest.

był cichutki jak myszka.

pies natomiast wył w niebogłosy...

obejrzałam kota, maleńkiego kociaczka - pozornie był cały, choć zakrwawiony.

pies wył, krew się lała strumieniem.

okazało się, że maleńki kotek pokonał dużego psa wbijając mu pazury w nos.

stąd ta krew. z psa - nie z kota.

odniosłam kociaka do domu, przytulając go i głaszcząc.

tofinka chwilę po uratowaniu...

i od tamtej pory moją właścicielką jest właśnie ta maleńka tofinka.

na wiosnę spotykałyśmy się obie za drewutnią, bo ona nie wchodziła do nas, bała się.

to były wspaniałe zabawy.

wtedy właśnie została moją właścicielką. 

i tak jest nadal.

jeśli tylko widzi, ze ja bawię się z jakimś kotem - to natychmiast ten kot dostaje łomot.

jak jest szczególnie wkurzona - to i mnie się łapą obrywa.

choć już teraz nie, bo kilka razy dostała palcem ode mnie.

ona łapą - ja palcem.

ale koty dostają łomot równo, nie ma starszy czy młodszy. 

niech tylko któryś zbliży się do mnie  za bardzo.

ostatnio biedna jest gapa, bo lubi siedzieć u mnie na kolanach.

tofinka leje ją wtedy, gdy mnie nie ma w pobliżu (widzę te bijatyki przez okno).

a poza tym?

jeśli spotkamy się za drewutnią, lub kociczka wraca z pola a ja zawołam: tofi, tofi, tofi, to natychmiast jest przy mnie, łasi się, mruczy - taka mała kiciunia z przed kilku miesięcy.

przy pozostałych kotach mogę sobie wołać ile chcę.

udaje, ze mnie nie zna, że to nie do niej....
czasem nawet syknie na mnie, nastroszy się...

i powiedzcie mi, jak to możliwe, żeby taki kociak zapamiętał, kto mu uratował życie i kto się z nim w dzieciństwie bawił?

bo nie mam wątpliwości, że ona pamięta.

tofinka teraz...

i jeszcze.
dość często tofinka podchodzi do psiej klatki, siada w odległości około pół metra i wpatruje się w psa.
pies toczy pianę, szaleje, mało się nie wścieknie...
a kociczka po jakimś czasie podnosi sie i dostojnym krokiem odchodzi....

ps. otrzymałam dwa wyróżnienia, dzień po dniu. 
napiszę o nich w następnej notce, a teraz tylko baaaardzo dziękuję:)