bo to wioska, babciu jest...

  

z cyklu: warszawskie wspomnienia...

wiesz babciu, to wioska jest - powiedziała moje wnuczka, gdy wracałyśmy  z bazarku.

ponieważ nie bardzo wiedziałam czy  kończy ona wątek myślowy, czy wprost przeciwne, zainteresowałam się raczej umiarkowanie.

no jest - odpowiedziałam - przecież wiem dokąd się wyprowadziłaś.

a właściwie wiocha zabita dechami - kontynuowała - ale babciu, nie o mnie chodzi, tylko o ciebie, zobacz  co tu się dzieje!

 na tym twoim bazarku to mydło i powidło jest. 

jak w dzień targowy. i ten gwar!

 no, te panie na przykład. plotkują o jakiejś amelce z końca ulicy. 

no słyszysz sama " ta amelka spod 15 to trwałą sobie zrobiła i wygląda jak głupia" - zacytowało dziecko głośna zresztą rozmowę.

a ty sama przed chwilą sto dwadzieścia razy "dzień dobry" powiedziałaś. 

w każdej budce rozmawiałaś ze sprzedającymi. 

ja nie rozumiem, tu się wszyscy znają?

jak na wsi?

o, a ten facet w volksvagenie. trzyma blutówkę,  otwiera okno i woła:

"cześć zygmunt, co u ciebie? 

tak się ludzie w dużym mieście zachowują?

no i zobacz, babciu. 

jest tyle przejść dla pieszych a po ulicy łażą jak chcą. nie na darmo cała rodzina mówi, jak ktoś obok pasów przechodzi, to chodzi jak po tej twojej ulicy.

o słyszysz? "cześć agatka, jaki się mały chowa?" koleżanka jakaś? 

przecież ta co pyta to stara już jest a ta agatka to ze dwadzieścia pięć lat ma!

ja bym się wściekła, jakby ktoś tak za mną na ulicy wołał.

no a ta kobita? 

ciągnie wózek na zakupy i wcale nie patrzy komu po nogach przejedzie.

o widzisz? tego dzieciaka potrąciła co to sam biega i nie wiadomo gdzie matkę ma. 

to co ta matka? czy ona w ogóle gdzieś  jest? przecież tu pełno samochodów, a wiadomo, że dzieci nie myślą wcale. i nieszczęście gotowe.

a w ogóle to ja nie rozumiem dlaczego ci ludzie to wychodzą do sklepu jak na spacer. tu postoją, tam popatrzą, poplotkują....

i tak dziwnie się ruszają. nigdy nie wiadomo, czy ten za którym idziesz nie odwróci się i nie zacznie iść na ciebie. 

raz idzie do przodu, potem do tyłu, na boki, nie wiadomo po co. czy nie można chodzić normalnie?

w mojej wsi to jest w ogóle niedopuszczalne!

każdy załatwia co ma do załatwienia i nie ma sejmików - oznajmiła z godnością.

ja już w połowie jej monologu zaczęłam śmiać się aż za bardzo, a potem to już mnie zginało w pół i nie mogłam przestać.

dystyngowana dama przytrzymała mnie za łokieć i wysyczała teatralnym szeptem:

"babciuuuuu, ty się uspokój, bo ludzie na nas patrzą. i z czego ty się właściwie śmiejesz? bo ja w tej sytuacji nie widzę nic śmiesznego!

a potem to ja się gdzieś w polsce muszę wstydzić, że mieszkasz tu, gdzie mieszkasz.

bo to z twojego miasta pochodzą te wszystkie buce, co to ich nikt nie lubi.

a oni uważają, że im się wszystko należy i każdy powinien koło nich skakać.

i dlaczego właśnie ty musiałaś się tu urodzić?"

nie odpowiedziałam jej na to pytanie.

 moi przodkowie pochodzą z tego miasta. od wieków. nic nie poradzę na to, że tu się urodziłam, wychowałam i mieszkałam.

choć potem porozmawiałyśmy sobie nieco na ten temat.

i muszę przyznać jej rację: moje miasto to czasami jedna wielka, paskudna wiocha.

pełna brudu i ludzi, którym się wydaje, że skoro  tu mieszkają, to wolno im wszystko. ludzi, którym inni mieszkańcy przyglądają się z niedowierzaniem.

 coraz więcej takich ludzi  tu przyjeżdża.

i kształtują opinię o pozostałych.

oczywiście opinię jak najgorszą.

a bazarek? 

no cóż, jest sercem okolicznych starych osiedli.

ale niedługo już.

zamiast niego będzie szeroka ulica. biegnąca pod samymi oknami budujących się bloków. 

w których mieszkania kupią właśnie nowi, młodzi mieszkańcy mojej wsi.

mający pewność, że ich dzieci z dumą będę mogły powiedzieć, ze z tej właśnie wsi pochodzą.

wtedy to będzie prawda.

ale żadna nobilitacja.

nikt nie ma prawa czuć się lepszym od innych, bo się tu a nie gdzie indziej urodził.

pochodzenie nie świadczy o tym, jakim się jest człowiekiem.

mam tylko nadzieję, że dzieci będą o tym wiedziały.