wspomnienia....

wspomnienia to takie obrazki, które zbieramy przez całe życie i układamy je w głowie.

czasem gmeramy w pamięci, żeby sobie coś przypomnieć, innym razem nagle i niespodziewanie pojawia się jakieś wspomnienie, najczęściej niezbyt przyjemne, takie, które schowane jest głęboko na dnie i o którym nie chcemy myśleć. bo boli, albo przywołuje przykre chwile z naszego życia. bo po prostu chcielibyśmy je wyprzeć z pamięci, bo nas uwiera.
bo wywołuje lęk....

to tak tytułem wstępu.

chcę napisać o sobie, o moich wspomnieniach i o tym, jak uległy przewartościowaniu, albo zwyczajnie znikły...

ponad dwa lata temu przeszłam ciężką operację ratującą życie,

podczas której o mały włos go nie straciłam.

operacja powinna trwać jakieś 4 do 6 godzin u mnie trwała 14.

właśnie w trakcie tej operacji nastąpiło u mnie  niedotlenienie mózgu, którego skutki mogły być nieodwracalne.

miałam szczęście, bo było ono bardzo krótkie, cokolwiek to znaczy, a i tak  moja pamięć zaczynała mnie zawodzić.

denerwowałam się, brakowało mi prostych słów, nie pamiętałam ich...
nie umiałam zbudować dłuższego zdania.
właściwie to umiałam, ale w pewnym momencie następowała blokada i brakło słowa.
to było okropne.
ale z czasem mój mózg się naprawił i teraz bardzo rzadko szukam potrzebnego słowa.
pewnie to też sprawa wieku.

i tu powrócę do tematu wspomnień.

duża ilość moich wspomnień zniknęła, lub głęboko się schowała.
zwłaszcza tych  złych wspomnień o których nie chciałam pamiętać.

przy odpowiednich pytaniach i podpowiedziach można je wydobyć ale po co?

są to wspomnienia zupełnie mi niepotrzebne do niczego.

coś mi się tam przypomina czasem ale tak, jakby to nie dotyczyło mnie tylko innej osoby, jakby to nie było moje wspomnienie.

i jest mi ono całkowicie obojętne.

 mózg wyparł z jakiejś tam swojej części te przykre wspomnienia.

moje życie nie było usłane różami, czasami było paskudnie.

jednak teraz, gdy o tym myślę , to nie mam nic nikomu za złe.

jest mi zupełnie obojętne to, co złego się wydarzyło w moim życiu.

było, minęło - czy aby na pewno mnie to dotyczyło?

natomiast miłe wspomnienia pamiętam doskonale!

wszystkie i bardzo szczegółowo.

chyba tak jest łatwiej żyć, bo i tak moja choroba daje mi zdrowo popalić.

czyż mózg ludzki nie jest jednak bardzo skomplikowanym organem?

myślącym w dodatku i wiedzącym co będzie lepsze na dalsze życie?

a może to przypadek, że tak się stało akurat z moimi wspomnieniami?

tego się nie dowiem i chyba jest mi to...obojętne.

i tyle.
 w tym roku zamierzam zapaść w sen zimowy i obudzić się dopiero w połowie marca.

a to takie krótkie ale piękne przypomnienie lata.