spacer z lewisem...

warszawskie wspomnienia ...

nie ukrywam, że do napisania tej notki skłonił mnie blog na który czasem zaglądam i wielbicielka rasy, nie wiadomo dlaczego uważanej za agresywną.
widocznie ludzie niewiele o tych psach wiedzą, bzdur się naczytali i tak poszło w świat.

 a może ludzie trafiają na nieodpowiednie psy? źle je układają? a może to są mieszańce?

 a potem pretensja do psa - winny jest człowiek - nie pies.

 bo prawda jest taka, że pies usiłuje podporządkować sobie człowieka. jest silny i wie o tym.
ale wie też, że mu tej siły nie wolno użyć.
takie psy mogą mieć tylko ludzie, którzy wiedza jak z nimi postępować.
dla mnie jest to najłagodniejszy pies jakiego  w życiu spotkałam.

tyle tylko, że pies musi wiedzieć co mu wolno a czego nie.

 lewis mnie testuje prawie za każdym razem kiedy się spotkamy. to się o mnie oprze, to mnie lekko popchnie...udaje, że nie słyszy jak mu na coś nie pozwalam...

no, ale wie, ze musi mi  ustąpić i choć robi to bez przekonania - polecenia wykonuje.

ale da rem.

był upalny, czerwcowy wieczór.  jeszcze nie bardzo ciemny, ale już szarówka.

odrywając się od kolejnego meczu piłki nożnej postanowiłam pospacerować sobie z lewisem.

samo przygotowanie go do spaceru jest bardzo męczące, bo trzeba założyć psu kaganiec.
o rany jak on tego nienawidzi najpierw chowa głowę pod klatkę piersiową, obraca nią dookoła szyi, lub wciąga jakoś tak w siebie.
robi się prawie niewidoczny i tylko jego oczy mówią: ja cię tak kocham, a ty mnie chcesz chyba ukarać,a taki kochany i malutki jestem....
 muszę powiedzieć, że lewis jest bardzo dużym psem, nawet jak na amstafa. i okropnie silnym. i takie celowanie kagańcem w pysk a potem założenie go, przy tych jego figurach wymaga ode mnie nie lada wysiłku i gimnastyki.
no ale wychodzimy.
on oczywiście ze spuszczonym łbem, obrażony i skrzywdzony.
na spacerze jest bardzo zdyscyplinowany, komendy wydaje mu się niemal szeptem. nie osiągnęłam etapu mojego młodszego syna, kiedy wystarczy spojrzenie.
mnie rozbraja to, że ten duży pies uwielbia bawić się z małymi psiakami, które na ogół obszczekują go z daleka.

gdy zobaczy innego psiaka kładzie się ( nawet w psią kupę) i zaczyna piszczeć. im bardziej psiaki są ostrożne, tym bardziej on chce się bawić.

czasem się to udaje - czasem nie. lewis przy całym swoim kochającym podejściu nie zdaje sobie sprawy ze swojej wagi. i kiedy małe psiaki  od niego uciekają, wtedy jest nieszczęśliwy. bardzo nieszczęśliwy....

no ale wracam do tego czerwcowego spaceru.

chodziliśmy tak sobie już z pół godziny i zaczęliśmy wracać do domu.

nagle nie wiadomo skąd coś przeleciało, coś się owinęło wokół moich nóg i w jednym momencie leżałam na ziemi. zdążyłam tylko puścić smycz , bo kątem oka dostrzegłam owczarka szkockiego atakującego lewisa.

o matko kochana, jakie to szczęście, że mój pies ma kaganiec - pomyślałam.

zobaczyłam trzy testosterony z piwem w ręku. testosterony były tak przerażone, że jeden wypuścił piwo z ręki, drugi wołał " do nogi".
trzeci rozdziawił gębę.

puść smycz głąbie - zawołałam podnosząc się, bo zobaczyłam, że piesek wyrwał mu się, zaatakował mojego, a ten głupek testosteron podbiegł , złapał za smycz i chciał odciągnąć swojego psa,

który był zaplatany w smycz mojego i w różne dziwne figury. drugi głąb stał nadal jak słup.
 puść tę smycz , bo inaczej nie da się rozdzielić psów, a ja się nigdy nie rozplączę, tumanie jeden!
wreszcie zrozumiał i puścił. ten z rozdziawioną gębą odciągnął owczarka, ja jakoś "uspokoiłam" lewisa.

testosteron - chyba właściciel zaczął tłumaczyć, że on nie zauważył, pies się wyrwał, był szczepiony 

( nie testosteron tylko pies) i że on zaraz zadzwoni do żony, żeby przyniosła książeczkę.
ja w tak zwanym międzyczasie zauważyłam, że ich pies utyka a mój jest cały zakrwawiony. no jak się wściekłam!!!
dawaj ten telefon - powiedziałam do testosterona, który trzymał w łapie komórkę.

dał.

stanęłam wyprostowana na całe swoje 158 cm i zapytałam słodko - ciepłym i spokojnym głosem:
"no barany, co teraz mam zrobić? zdjąć psu kaganiec czy zadzwonić na policję?" towarzystwo z lekka zgłupiało. poleciała druga butelka z piwem .po chwili testosteron - właściciel - cienko zapiał :
no to może policję????

bał się gnojek psa bez kagańca.

 no dobra. zadzwoniłam. z jego własnego telefonu. policjanci jakoś chyba blisko byli, bo po chwili podjechał radiowóz. wylegitymowali towarzystwo, "pouczyli" ( nie powiem co im powiedzieli, bo to brzydkie). mówili cicho, ale ja sobie wyostrzyłam słuch z ciekawości.na koniec dali mandacik. dwieście złotych. a za co?

- wyprowadzanie psa po spożyciu

- wyprowadzenie psa bez kagańca

- wyprowadzenie psa bez właściwej smyczy ( była to automatyczna cieniutka linka ) .

pies i ja oddaliliśmy się z godnością z miejsca zdarzenia.

nie daleko.

 dogonili nas panowie policjanci. zaproponowali zawiezienie do weterynarza. po krótkim namyśle zgodziłam się.

lekarz stwierdził: pogryziona łapę lewą, nadgryzione ucho, liczne ślady po zębach i.t.d.

aha, zapomniałam dodać, że obecny przy tej wizycie był już trzeźwy jak świnia, testosteron - właściciel i to on zapłacił za wizytę, po czym został puszczony wolno.nas panowie policjanci zawieźli do domu. 

powiedzieli mi: trzeba było zdjąć ten kaganiec....

ja na to: przecież mój by zagryzł tamtego!!!no właśnie - powiedzieli filozoficznie panowie policjanci...głupków trzeba by uczyć rozumu.

no tak, ale wtedy ja miałabym psie życie na sumieniu i sąd na głowie....

sama wyszłam z tej awantury z rozwalonym kolanem ( w tym wieku - kolano!), łokciem, umazana psią krwią , błotem i jeszcze nie wiadomo czym. 

ubranie do wyrzucenia.

i co? lewis nadal chodzi w kagańcu, tylko ja mam oczy dookoła głowy. uważnie obserwuję czy coś nie śmiga z krzaków.

to tylko jedna z wielu przygód "moich warszawskich psiaków".