choinka...

foczunia 

dziękuje za oddane na nią głosy...
wczoraj przez cały dzień była nawet na III miejscu!
w sumie na 33 występujące koty zdjęcie foczuni zajęło bardzo wysokie , jej zdaniem, V miejsce.
dziękujemy:)

święta.....

wspaniały czas z mojego dzieciństwa......
tata przynosił wysoką na ponad 2 metry choinkę. stała w pokoju, obok balkonu, od wigilijnego ranka i czekała aż ją ubierzemy.
tata, mój brat i ja....mama w tym czasie dzierżyła władzę w kuchni.
do nas  tylko dochodziły zapachy.... wspaniałe zapachy....dziś już takich nie ma....
przemieszane były, przeróżne. pasta do podłogi, sernik, szarlotka, pieczone mięsa, bigos, smażona ryba....jak to wszystko razem się połączyło......do dziś czuję ten zapach....cudowny zapach. zapach mojego dzieciństwa.
a, no i oczywiście był "wystany w kolejce" karp, którego zresztą oprócz mamy nikt nie jadł...
po południu, gdy tata wrócił z pracy zaczynało się ubieranie choinki.
to było wydarzenie!
no bo gdzie najlepiej powiesić karuzelę, a gdzie pawie oczko? gdzie bombki duże, gdzie małe.
oczywiście brat i ja ubieraliśmy tę pannę młodą tylko na tyle, na ile sięgały nasze ręce. wyżej, to już była domena taty. czasami potrzebna była drabinka. nie zawsze zgadzaliśmy się między sobą gdzie i co należy powiesić.
wtedy zgodnym chórem wołaliśmy "mamoooo, chodź, zobacz".
i mama niezastąpiona i ukochana przychodziła, popatrzyła i już wiedziała.
ponieważ miała zmysł artystyczny, jej oko zawsze wypatrzyło najlepsze miejsce na choince .
potem jeszcze trochę waty i przepiękne, robione w zimowe wieczory łańcuchy.
na koniec wielka gwiazda na czubku choinki.
cudowna była ta choinka!
potem już tylko oczekiwanie na kolację wigilijną.
nie była wystawna, to nie te czasy.
ale zjedzona w rodzinie pełnej miłości była wspaniała. smakowała tak...., że do dziś pamiętam.
 i .......prezenty. nigdy nie wiedzieliśmy co dostaniemy. to była niespodzianka do samego końca.

czasem przychodził mikołaj ( do tej pory nie wiem kto nim był), czasem upominki w pośpiechu zostawiał pod drzwiami....raz była rózga! przez dwie godziny łypała na nas uśmiechniętym okiem...
a my na nią....
potem pojawiły się prezenty. widocznie nie byliśmy tacy bardzo niegrzeczni.
to były czasy, kiedy prezent trzeba było wychodzić, a marzenia nasze były zupełnie inne niż marzenia np. moich dzieci. ale też były wspaniałe, myślę, że bardziej wyśnione niż teraz, kiedy tylko wystarczy mieć dużo pieniędzy.....
wtedy pieniędzy było mało, przynajmniej w mojej rodzinie. ale było bardzo dużo miłości....
potem dwa dni świąt spędzane na ogół razem, we czworo. czas zabaw, spacerów, rozmów i błogiego leniuchowania przy książce i radiu.
a może to tylko lata dzieciństwa wspomina się z rozrzewnieniem? może to były całkiem zwyczajne święta, podczas których mama stała przy garnkach i ciągle coś podgrzewała? może to tylko dzieci widziały je jako wspaniałe i cudowne, a dorośli zupełnie inaczej?
nie zapytam już o to moich rodziców.....